lunes, 31 de diciembre de 2007

El fracaso jamás es admitido.

Me mira la gata Tatiana,
que ya está viejita. Tiene algunas canas.
La gata Tatiana me cae bien,
porque está enc asa desde que tengo como 10 años.
Una vez mi hermano pensó que no estabam
y estaba "escondida" en su almohada.

Tatiana tiene mucho caracter. Era la pareja perfecta de Pitts,
que orinaba a la gente, desde arriba de las puertas.
Yo no puedo creer, lo pro que eran mis gatos.

Ahora sólo tengo a Tatiana,
aunque también a Gonzalez Estudardo,
que es Rubia, Blanca y Rosadita.
Me quiero casar con Gonzalez Estudardo.

Tatiana mme mir acon ojos de anciana,
y a mi me gusta mucho esa gata.
Es la mejor de todas. Es una señora, muy aristocrática,
y cuando las hijas hacen algo que no le gusta,
las muerde. POrque es una gata muy pro.

Igual, Pitts se ponía celoso cuando la acaricaba,
a ella y a sus hijas. Pitts era mi amigo,
y envejeciamos juntos. Pero una vez,
le agarró mal hurinario, y se murió.
Entonces yo me desperté para ir a Corrientes al 4200,
y estaba muerto y duro.
Fue horrible. Creo que fue la única vez que lloré porque alguien que se murió.

***

La sangre. La sangre. Es algo muy raro la sangre.
Me gusta tu sangre. Me agrada mi sangre.
La sangre tiñe todo. La sangre. Nosotros somos más que nada sangre.
Porque es la continuidad, de todo lo que ha sido, y el fruto,
de donde va a salir todo lo que será.

Yo. Ya no me importa.
Un poco. Nada.
Tanto como si fuera el esptajo peludo.
Es raro tener 5 años, y ver mi espíritu. Cerrar los ojos.


Es raro ser un Gran Demonio.
Es raro ser un Gran Demonio,
y a último momento,
devorarse las alas.
Igual, no sé si eso es veerdad.


Quiero ir a la guerra,
y Carla Bruni es la novia de Sarkozy.
Claro, claro.
De la mimsa forma que el volcán tira rocas.
O el cielo es azul.
o que yo tengo calor.

Ancestros

Todo viene de un Padre (mío solo, y de mis hermanos, pero menos):



Y luego pasa por una Madre:




Y finalmente hacen un loco, que tiene la puerta de la casa en el fondo de la casa (porque era hermitaño). Que come pan dulce de mostaza. Que calienta la cerveza para tomarla, y además en los bolsillos del saco tiene en uno mucho tabaco y en el otro una pipa. Es muy bueno saber que la misma locura mía alguna vez ya se ha manifestado. Los dos chicos, son sus hijos. Explosiones tangentes de mi existencia en el espacio-tiempo (sus hijos, Honoré y Clementine - esa chica NO tiene mi nariz-).















Explosión tangente-tangente de mi Padre-Padre:


sábado, 29 de diciembre de 2007

Esa

No hacer
No hacer
No hacer
No hacer
No hacer

lunes, 24 de diciembre de 2007

Las cosas son o no, pero siempre

Estoy contento, porque lo que es es y lo que no no. Aparte a esto se le suma que no existe el tiempo. Entonces lo que es en el futuro, Es. Osea es como si fuera ahora, aunque sea futuro. Lo mismo con el pasado. Y como soy Eterno, entonces, Eterno soy siempre.

Estoy contento, porque la eternidad traspasa todos los planos de mi ser, y aparte, las cosas todas, suceden. No en este momento, dentro del espacio-tiempo, pero si están sucediendo ahora en otra dimensión. En la dimensión eterna y trascendente.

Estoy contento, porque lo que es es y lo que no no. (:

domingo, 23 de diciembre de 2007

ero

La risa de los inmortales besa mis labios, en algunas ocasiones. Suena como una agradable caricia. Suena como el cristal inmortalizando a la muerte. La risa de los inmortales es la esencia de mi mismo, de mi dolor, y de mi muerte.

Yo quiero danzar con la muerte. Yo quiero danzar con la muerte, e inmolarme en la batalla. Ya no existen guerras, pero aun así mi esencia insiste en tomárselo todo como una batalla. Soy un loco, y jamás podrán encerrarme. Simplemente porque soy impecable.

A veces encarno a un niño puro, otras a un severo señor. En ocasiones soy un verdadero guerrero, que toma las llamas de la tradición. El emblema de la guerrera Tyr ha sido mi profunda amante, trasmitiéndome aquella pureza y fuerza que los grandes Héroes han encarnado. A veces simplemente soy yo mismo, pero únicamente en los momentos que parezco morir. Sino, me gusta actuar, me gusta encarnar ideales. Quizás por eso yo podría ser un niño disparando panzerfaust en Berlín, muriendo alegre por mi Emperador.

El mundo estallará, y quizás yo lo haga con él. No lo sé. La dualidad me molesta, me molesta en la medida que me permite existir. ¿Quién podría negar a la gran liberación? ¿Quién podría negar la lunar belleza de la muerte? ¿Quién podría negar sus trascendentales rasgos? Quiero besarla de manera Eterna.

Y una última cosa: los yo me parecen realmente curiosos. Que existan personas, con personalidad, demonios, miedos, pasado, ideas, conceptos, estructuras mentales, individuos... Que se relacionen entre si, que tengan lazos, que ya no los tengan, que se odien, que se amen, que se gusten, que se detesten, que sean amigos, y infinitos etcéteras. Es muy raro. Dos yo relacionandose en el espacio-tiempo es el extremo del absurdo. Que suerte que Dios es infinito y le encanta devorarse absurdos.

Tengo granola y sopa quick. Voy a comprar fruta y patés. Quizás otros cereales. Es divertido ser senescal, al igual que tener papá.

Me gusta la existencia y también me gusta Carla Bruni.

Me molestan las personas con pre-conceptos sociales. Yo los mataría de un tiro sin gastar nada en ellos. Me molestan las personas que me dicen "¿Y quién determina qué es elevado?". Idiotas. El que hace esa pregunta quyeda automáticamente excluido de la elevación.

Bands of Brothers.


P.D: Escribir luego de tomar vino borgoña hace que tenga hartos errores otrográficos. Por suerte existen los correctores. Al igual que todos esos hechizos que no me hacen ver como un Gran Demonio. El Gran Demonio que hace que el mundo deba ser destruido. El Gran Demonio que hace que el mundo necesite de su imperfección perfecta. ¡Qué hace que el mundo se devore a si mismo en eterna paradoja!

P.D.D: No dejo de sentirme muy bien cuando me doy cuenta lo pro que soy en si-mismo, en mi-mismo, en Selbst. A veces hasta queda sorprendido mi yo personal (ich)

viernes, 21 de diciembre de 2007

Fantasmas

Aunque los vecinos se quejen
Y llamen de los servicios para intimidarnos porque no pagamos
Y aunque un señor nos toque el timbre y nos grite
Y aunque el portero diplomáticamente trate de disuadirnos
Seguiremos destruyendo su mundo
Entre carcajadas de alegría.

Qué puede el consorcio contra los Dioses?
Que podrían hacer ellos para detenernos?
Las viejas de recoleta
Los señores enfurecidos
Los ejecutivos de cuentas etcétera
Fantasmas lisiados, disminuidos, sin voluntad.

No les tenemos miedo seres jorobados y mezquinos
Nosotros reímos con la risa sagrada de los inmortales.

miércoles, 19 de diciembre de 2007

Wilheilmhoucktrokleraus de la luz.

La Eternidad no es para cualquiera.
Las teclas hacen ruido,
y el mundo aun no explota.

Está Mort por ahí,
y es una persona extraña.
También está Maia.

Hay una pipa también,
y todos tenemos un BLog.

No se ha podido establecer contacto con B logger.com
El mundo es la perdición.
Soy un hijo de Adán y a él he de volver,
aunque el precio sea la humanidad entera.

Creo, croe, que la muerte,
es realmente la única libertad.
Beethoven. Trascendencia. Shinji.
Caos. Muerte. Adán y Eva.

El el Dragón que se devora el mundo,
son los coñones que tronan en la noche.
Es Dios mismo que se devora el Mahâbhàrata.

La destrucción del mundo.
La torta con coco era deliciosa.
Destrucción. Shiva. Shiva. Shiva.


Punch, punch y me encierro en mi misma.
Jajajajaajajajaja.
nxcjvhxvgbcxkjzvcx
´vñcxvncxklhvjcxkjcxvlcx
vcx
vjcxvyhjdsfhftui5y8emwr
ew´f`dsjafkleruio,sdapgb`v8ig.ds

tgo5yu43iorñe´fkodprew
ewtgklretjlretmewrñ´tmkrire9ut9reihjt
retgkreotkireotjkreo`tkre`tñr
gpñ
`rfdlg`+r
ltgoikr+p
t+`po`kfo`gjfdipogjmfd
gpkfdgkfdg
ofigujiofug9ret9iretoreiop´t

Es que el Zoológico
no es Gran Bretaña.
Es que Enrra no es Sherlock Holmes.
Es que Gualeguaychú no es Bahía Blanca.

Maia se rompió la cabeza.


lunes, 17 de diciembre de 2007

o.O

Empezar el Club De la Pelea. Por segunda vez. Teibol y Carnofago.

domingo, 16 de diciembre de 2007

Hembras odiosas

Cuando escribís cualquier palabra en google, por ejemplo "innuendo" y bajás hasta la página 30 o más abajo casi seguro que te encontrás con el fotolog de alguna hembra odiosa o de algún pelotudo.

º..º

viernes, 14 de diciembre de 2007

Fond de Cave - Cabernet Sauvignon

Por la muerte apacible en la batalla.


¡Así sea!






martes, 11 de diciembre de 2007

Mente.

Que divertido estar de pronto sumido en el devenir, en el infierno de otras personas, que probablemente me generaron, y que no me importe ni un poquito. Sería realmente el colmo el tener que arrastrar los cadaveres de los demás. Aunque naturalmente eso no quiere decir que no le voy a sonreir a él el día que muera.

De todas formas, es curioso esto de descender a infiernos ajenos. No son míos. Pero están ahí. Son raros. ¿Fueron importantes? Probablemente. De todas formas, me molestan a los oídos las oscuras voces de domingo. Es una música que ya no quiero escuchar.

Shinji, Shinji, Shinji. Shinji tiene una madre agradable, que es su eje de lo increado. Shinji tiene una madre. Una madre tiene Shinji. Shinji se devora el mundo desde el cuerpo de su madre.

Símbolo. Todo de pronto es símbolo, excepto mi yo. Todo es símbolo, y todo se vuelve divertido si es símbolo. Aunque no exactamente divertido. Más bien con gracia y sentido. Que los demás no se devoren sus cadaveres hace que el mundo tenga mal olor. Es natural que pronto todo deba ser destruido.

Cadaveres, cadaveres, arrastradores de cadaveres. Eso son usteded.

lunes, 10 de diciembre de 2007

Cavalcara la tigre

Lo mal que estamos,
pero que bien
que lo pasamos.

Lo mal que estamos,
pero que bien
que lo pasamos.

Lo mal que estamos,
pero que bien
que lo pasamos.

Lo mal que estamos,
pero que bien
que lo pasamos.

Lo mal que estamos,
pero que bien
que lo pasamos.

Lo mal que estamos,
pero que bien
que lo pasamos.

Burusu Wirisu

A un japonés le duele la panza de reirse.


Y una canción . . .

Para ir cantando mientras se anda en bicicleta por Buenos Aires, u otro lugar también.

Las personas no saben lo que quieren
las personas no quieren lo que hacen
las personas se van a ir al infierno,
ay, pobres las personas,
no saben lo que hacen.

Gatito con vino

Qué bebé tan pijita.



domingo, 9 de diciembre de 2007

Bands of Brothers


Me divierte mucho: tener cohetes y
jugar a Bands of Brothers en la terraza del Peibol,
con el cabo Echezarreta y el sargento Schaumann.
A mi me toca ser oficial.


Y celebramos el buen éxito de la misión con sekuí.

viernes, 7 de diciembre de 2007

Ser Pro

Es muy fácil: uno es Pro o no.


Los Pro son Pro, y los que No, No.

miércoles, 5 de diciembre de 2007

Más o menos es así

Decir de un adulto.
-Lo que más te conviene es hacer siempre lo que no quieras.
-Pero yo no quiero hacer lo que no quiero, lo que yo quiero es hacer lo que yo quiero.
-¡No seas tan idiota! Fijate que eso es lo que MENOS te conviene de todo, porque si haces lo que querés capás te pasa lo que no querés que te pase.
-Pero capás, que si hago lo que yo quiero me pasa lo que yo quiero que me pase.
-Si claro, yo cuando tenía tu edad pensaba lo mismo. Pero después me hice adulto y descubrí que si hacés siempre lo que no querés, entonces es seguro que nunca te va a pasar lo que querés que no te pase.
-Pero ¿no es medio pijita eso que estás diciendo?
-Los adultos NUNCA cometemos errores.- Responde mientras se clava un helado en la frente.

MIENTRAS TANTO EN EL OLIMPO:

-¡Que divertido que es divertirse!

Contaminación Mental

Contaminación Mental.
Una palabra, un gesto
o incluso un dejo en la voz.
Sólo eso basta, sólo eso es necesario,
para que el Caos se desate en mi mente.

Por desgracia, para mi salud mental,
el mundo no siempre es tan sutil.
A veces son frases enteras,
y ocasionalmente algún hecho extraordionario.

La mente entonces es Caos.
Nada tiene ya sentido, no hay Norte al que mirar.
Los pilares donde toda la estructura mental descansa desaparecen,
y entonces todas las ideas, conceptos y estructuras
colapsan en si mismas, por ellas mismas.

¿No es acaso esa fuerza secreta que todo lo anima,
la que está intentando llegar a liberarse?
¿No es acaso esa fuerza mágica y divina
que intenta tomar aire, luego de ser limitada y encerrada
a un curioso yo?

Más allá de lo que sea,
es el Caos. Es el Caos.
Es ya no entender nada. Es el desear dejar de pensar.
Es el no querer dormir, porque eso implica soñar.
Es el querer encarnar a Shiva mismo y acabar con todo el Universo.

Es el no querer estar, pero tampoco el no querer no-estar.
Es la contradicción infinita del universo,
que juega siempre a devorarse a si misma.
Es mi mente, es mi mente, que es invadida por pensamientos,
que están como jugando a disfrazarse, a confundirse,
a realizar una orgía entre ellos.
Simplemente están vovliendo al Caos.

Contaminación Mental. Contaminación Mental.
Contaminación Mental. Contaminación Mental.
Es un poco desgradable,en particular para pensar,
o en su defecto, para no pensar.

Luego, naturalmente llega la calma.
Uno ya puede cerrar los ojos.
Pero solamente, hasta que un nuevo gesto,
un nuevo hecho o un silencio,
desaten nuevamente la contaminación mental.

***

Aca finaliza la entrada lógica. Luego voy a divagar todo lo que tenga ganas.

Casa. Che Guevara. Publicar Entrada. Mujer. Shinji. Hijo. Hijo. Mundo impenetrable. Estar loco. Que todos no valgan nada. Que nadie valga nada realmente. Que nadie vlaga nada si se lo mide con vara humana. Valer en si mismo, en absoluto, en la medida que uno es Dios. Pero Dios atraviesa todos los planos. Entonces no solamente uno ES DIOS cuando ES. Sino que es DIOS cuando nace, cuando muere, cuando sufre, cuando ríe. Yo no entiendo porque los seres humanos no aceptan al mundo y tratan de negarlo. Tratan de que todo sea como ellos quieran. Tratan de darle importancia a los sentimientos. Pero obviamente, más allá de todas las cosas lindas que puedan escribir y proclamar solemnemente vuelve a surguir la realidad. La realidad que no necesita de organizaciones o estados. La realidad que es en si misma. Es tan obvio. El concepto de ser uno mismo. El mundo siempre es un fractal. Todo lo que existe, y lo que no existe (para el que le gusta las contradicciones ad-infinitum) es un fractal.

Hoy no hace tanto calor. Me alegra mucho. Hay cosas que no me gustan. Como que haga mucho calor. Aunque a veces igual está bueno. No sé. Las cosas no tienen un porque, no un porque humano. Querer entender las cosas humanamente es un error. El escribir está bien, porque no lo estoy haciendo con un fin, y sin embargo lo tiene. Lo tiene en si-mismo. Pero no desde el plano humano, sino desde el plano divino. Vivir por lo humano mismo es tan tonto, tan idiota, que siempre hace que me paresca que todos merecen morirse pronto.

La Totalidad es el secreto de todo. Porque lo Total es lo único que escapa de las falencias de todo el resto. La totalidad. La totalidad. Totalizarse. Realizarse completamente. Abarcar todo el mundo. Totalizar una existencia. La muerte, la muerte como bendición para toda mi obra. Pero habrá una guerra, tiene que haberla. Y sino, no importa. ¿Qué es lo que realmente importa?

Los niños de primaria se divierten haciendo vandalismo en las calles. Yo lo hacía. No se porque. Era divertido explotar y quemar cosas. Era divertido molestar a desconocidos. Los niños la pasan bien. Generalmente. A veces no. Pero tampoco importa. Jugar cuando uno es niño es genial, porque es total. Uno simplemente juega y ya no hace nada más. A mi ahora sólo me interesa la totalidad. Hacer algo total. Hacer algo totalmente. POrque hacer cosas como un idiota no es para mi. Pero no sé. Es un concepto complicado.

La música es rara. Cuando era niño yo no escuchaba música. No era algo que existiera en mi mundo. Pero cuando comencé a vivir, la música se hizo importante. Es muy rara la música. Es Arte. El Arte es Dios. O Dios en parte. Es lo mismo. Divagar, divagar, divagar. Uno no tiene porque saber porque hace las cosas. Simplemente debe hacerlas. Yo no sabía porque conocí a esa chica tan histérica. No. No. No sabía porque le hablaba. Pero no era lo que importaba. Importaba la cosa en si, y es que le hablaba. Importaba que era insoportable, no importaba el porque. El porque es anecdótico. Aunque el porque se convierte en cosa en si, entonces capaz que si importa.

Igual eso de que las cosas importen es medio relativo. Importan, pero no desde la perspectiva del hombre. Importan en un sentido trascendental y enerno. Importan más allá de todo. Importan objetivamente. Importa en otro lado. No en tu mente. El pensar es tan tonto y absurdo. En realidad no. El pensar mal es tonto y absurdo. A mi me caen mal los que no piensan igual. Pero porque lo hacen de otra forma. Igual quizás sea un prejuicio nada más. Yo no estoy tan seguro.

La contaminación mental es un concepto divertido. Me divierte mucho imaginarme a toda la contaminación propagandose por todas las compuertas de mi mente, entrando a todos los rincones. Y luego traspasandose a otros planos de mi existencia. Me divierte decir cualquiera.

Los inmortales me están esperando. Ellos allí están. Ya, pronto o dentro de miles de años, entraré montado en mi caballo, con Jupiter y un perro aun sin confirmar corriendo alrededor, con Pitts y Gonzalez Estuardo acostados en mis bolsos, y yo marchando, total, eterno y lleno de goce. Las puertas, las grandes puertas de madera se abrirán lentamente. Inmensas serán. De cientos de metros. Entonces penetraré allí, o mejor dicho, me zafaré del molesto devenir. A los costados habrá dos grandes muros de piedra, y allí estarán en balcones hermosos, los inmortales de todos los tiempos. Me saludarán con el saludo Romano, y me sonreirán a mi. Sus ojos me seguirán en mi lento avanzar sobre el caballo. Hacia el final, un templo habrá. Allí estará la comitiva, de los inmortales que han estado a mi lado a lo largo de mi lucha. Allí estará él con su esposa flameante. Me apearé del caballo y el se acercará a saludarme. Me estrechará la mano, y luego con una gran sonrisa, saludaré a su dichosa esposa, Eva. Le besaré la mano y le diré un cumplido. Luego se acercarán los demás. Quien ha muerto en la noche de los vampiros, aquel viejo gruñon con su pequeño perro, algún Brahman alemán y quizás también algún poeta. Habrá muchos más en la comitiva, pero sólo los mejores. Porque yo seré mejor. Se acercará el exiliado y se disculpará por no recordar algo de mi nombre, yo no le daré importancia, y luego todo será dicha. Allì estarán, los inmortales. ¿Estarás vos, amigo de camino? ¿O acaso yo llegaré primero? Sería agradable irte a esperar o también que vos estés. Una vez que a todos alla saludado, entonces reiré con fuerza, y de mi boca saldrá aquella risa eterna y sin preocupaciones. Aquella risa, aquella risa que todo lo crea. Aquella risa que todo lo anima. Aquella risa que es lo Eterno.

Me agrada sentir como mi paso por el mundo, no es del tipo de esas hojas que el viento se las lleva a cualquier lado. Sino de aquellas estrellas que caen, con fuerza y sin que nada las desvíe de su rumbo. Me alegra sentir en mi mismo ese fuego sagrado. Me alegra un poco. Igual, igual, es el mismo que hace que me eleve hacia el tormento y el calvario. El mismo que me hace visitar recurrentemente al infierno o amar en secreto a la muerte algunas noches. Es el mismo que me hace tal y como es.

De pronto, todo lo humano, se me aparece como tan imperfecto, tan irreal, tan... tan incompleto. Me da mucha risa todo lo humano, y también me da risa que yo sea un humano. Me da risa que existan los yo, que existan las personalidades. Me da mucha risa que estas se relacionen entre si y desarrollen sentimientos entre si también.

Acabo de descubrir que los sentimientos son importantes. Pero de la misma forma que una gota es importante para el mar. Los sentimientos importan en si mismos, no según cuanto queramos hacerlos importar. Me agrada cuando se me ocurren nuevas ideas. Es como si salieran huevitos de mi mente, que tienen cosas interesantes. Ideas. Ideas. Cada nueva idea es un trozo de mundo que me acabo de devorar. O al menos, me lo reservo para hacerlo.

Me gusta tomar el té. Lapsan Souchong y Earl Grey son mis favoritos. También me gusta mucho el Lady Grey, pero sólo lo he visto en Twinnins. No sé bien como se escribe esa marcha. También me gusta ver Evangelion. Aunque sólo voy por el capítulo 6. Me cae muy bien Rei. Yo quiero conocer a Rei. Asuka me divierte, mucho. Me divierte como Asuka se enoja todo el tiempo, como es mandona y trata de imponerse. Es una mujer linda y agradable. Seguro que disfrutaría hablar con ella. Me divierte que su personaje se enoje todo el tiempo. Porque aparte el enojo no es tan de verdad. Sólo un poco. Creo que también me gustaría besar a ese personaje. Ikari es un humano, y no comprende nada hasta el último momento. Quizo ser un hombre en vez de un Dios, aunque el pensara en que estaba por ser un Dios. Es eso mismo que antes decía, no importa nada más que lo que es. Misato también me divierte, pero no quiero besarla. Quiero que Misato sea como una mamá. Es mucho mejor que que sea tu pareja. Antes me caía mal Kaji, pero de un día para el otro, luego de haber leído Narciso y Goldmundo, aunque no directamente por esta lectura, me empezó a caer bien. Evangelion es genial. Hay una mujer que no lo comprende. Me molesta un poco que así sea, pero me divierte decirselo todo el tiempo.

También me gusta mucho Bands of Brothers, aunque hasta ahora sólo hemos visto dos capítulos. Cuando veíamos el primero, pasó un montón de cosas. Bah, no es verdad. La cuestión es que sólo van dos y fueron geniales. En el segundo, los soldados dejaban de ser hombres, perdían su yo, y se encarnaban en Demonios de la Guerra. Me agradaba mucho eso. Algunos se morían y entonces yo me ponía más contento. Me cae bien Winters, porque hace las cosas bien. Yo tenía un compañero de primaria, que se llama Juan Ignacio, que seguro que en la guerra sería un Winters. Yo me contentaría con morir alegremente bajo un tanque, haciendolo estallar. Pero a él seguro que le falta, eso que tienen los delirantes, y es encarnar internamente el drama de la existencia. Quiero ver los capítulos que flatan, los 8, aunque uno sea sobre campos de concentración. Ese me aburre mucho. Pero hay cosas que no me gustan hacer, como saltear capítulos de los libros y mucho menos de las series. No sé porque me pasa eso. Pero es algo que me pasa.

La otra vez inicie una campaña de desprestigio contra una chica. Ya no la voy a seguir, porque leyó mi Blog y me entendió. Igual me divertí mucho. Son re divertidas las campañas de desprestigio. También es re divertido jugar al club de la pelea con mis amigos. Todavía tengo una cicatriz en la nariz, aunque creo que no es de las que se va a quedar para siempre. Estuve pensando algunas tácticas para la próxima vez. Sobre todo contra mi amigo vasco, que es inmenso. Es demasiado alto. Pero eso lo hace más divertido. Yo no entiendo a la gente que se conforma con las cosas fáciles y simples.

Ya no podemos tirar botellas. Es muy triste eso. Era casi parte de mi ser. Aunque bueno. Nos divertimos mucho tirando botellas y objetos varios. Uno de los más divertidos era tirar hielo. Aunque se rompió una cubetera, de manera muy rara. Es que de pronto nada, pero nada tiene sentido. Los vecinos son chotos. En todos lados los vecinos son chotos. Por ejemplo, vecinito. Me divierte la forma de ser del Rouben. Mucho. Tenemos como muchas botellas reservadas. Pero ya no se pueden tirar por la ventana. Ni al 64. Ni a nadie. Ni a los parabrisas. Ni a los techos. Ni al camión de la basura. Ni a los autos que ponen música judia.

Los judios son mis amigos. Mucho. Los quiero con toda el alma. Son el pueblo más afín de mi espíritu. Jamás han engañado ni traicionado a nadie. No son para nada apegados al dinero, ni tienen mujeres feas. Las gordas y narigudas son para otras razas. Aunque recordemos a todos que las razas no existen. Los judios jamás tienen mal olor y son muy amables con los no-judios. Jamás pensarían en ellos como alguien inferior. Me divierte el jugar a rezar cuando hay un judio cerca mío en el colectivo.

Me gusta estar solo. Todo de pronto se convierte en mi mente. Aparecen mis fantasmas, mis Demonios, mis miedos, pero también mi potencia, mis Arcángeles y mis ejercitos. Es todo diferente que a estar con gente. Uno se mete por todos lados en la mente de uno. Porque somos los únicos autorizados. Excepto que seas un poco debil mental y no te lo permitas. Pero por suerte, no es el caso. A veces me dedico a cazar, otras a llorar. Aunque hace mucho que no lloro. Bueno, si, la otra vez soñé que lloraba. Pero no era yo, era un señorita. Fue genial soñar que no era yo. Mis sueños también se vuelven raros con el mundo. CUando estoy solo construyo mucho. Descubro mucho. A veces, por periódos estoy solo unciamente en mis sueños. Pero porque fuera de ellos estoy con gente que es un flash. Estoy con otros compañeros de viaje. Con ellos hablo y les comento cosas y ellos hacen lo mismo. Aprendo mucho. Aunque no paresca. Es genial. Es como potenciarse. Por mil millones. Hoy justamente escribía sobre que tan genial es el concepto Gualeguaychú en mi mente.

Hace poco decidí que ya no voy a juntarme nunca más con seres humanos por propia voluntad. Me molestan mucho. Me aburren, y encima no te aportan nada. Cuando uno ha comprendido hasta el hartazgo su estupidez, profunda estupidez, ya ellos no tienen nada más que enseñar. Es mucho mejor estar acompañados de hombres elevados, y si no los hay, entonces estar sólo. La soledad aporta mucho más que los seres humanos.

Hoy, o ayer, también pensaba con algo de tristeza en aquellos seres que alguan vez fueron cercanos a mi, que incluso llegue a querer, y que hoy en día, dado que no son tan pro, no han logrado elevarse y superarse, y hoy están hundidos en el mar de su propia mediocridad. Me da tristeza, porque uno nada puede hacer por ellos. Pero me debería dar alegría porque son parte del Mundo. Pero bueno, eso de ser humano no es tan fácil. Me entristesco igual por ellos. Cuando ellos estén en el infierno y yo riendo alegremente, voy a ir a visitarlos. Voy a tener que deshacerme de ese pensamiento antes de trascender. Pero por ahora me alegra un poco.

Adrogue es un lugar raro. También es un concepto. Como Gualeguaychú. Como Escuela Grecia. Son todos conceptos importantes. Aunque unos más que otros. Los de la escuela son los más recurrentes en mi sueño. Me agrada mucho mi escuela primaria. Cuando me vuelva el mundo, me la voy a comer primero.

Estamos jugando. Un poco. También un poco simplemente estamos siendo. Uno nunca sabe bien porque se ES. Uno simeplemente ES. COmo si siguiera una llamada interna y silenciosa, que nos guiará por el mundo. Un viejo pelado acaba de tocarme la espalda. Me siento profundamente indginado. La cuestión es esa, el juego, el ser, el símbolo, lo mundando, el sentir a veces cosas. No sé. Es todo muy raro. Para mi que no tiene sentido. Bueno, desd el punto de vista humano. Es porque ya somos tan poco humano, pero aun no somos Dioses. Entonces ningún sentido puede conformarnos totalmente.

No es bueno hablar con mujeres con las defensas mentales bajas. Porque se pueden meter y empiezan a jugar. Me divierte más cuando les impido el paso. Pero bueno. Lo de tener cuerpo es raro. Yo tengo un cuerpo y me gusta. Que feo ser gordo y que no te guste tu cuerpo. Yo podría ir a la guerra, y también entregarme a los placeres dionisíacos. Yo puedo encarnar a Apolo, o a Baco. Mi cuerpo es estupendo. Por él transitan grandes ideas. Osea, por mi alma enralidad, pero es lo mismo. El Ser es uno sólo. Todo mi Ser me agrada. Es se devora demonios, universos y etapas. Encima puede ir a la guerra, y encarna grandes ideas. El puede hacer lo que le parece bien y correcto y no es un gordo choto. Ni tampoco tiene labio leporino, ni tampoco es un avaro, ni tampoco tiene el alma entumecida por los sentidos. Mi cuerpo es fantástico. Una vez con él, salte la laguna del hoyo número 16 creo. Fue genial. Yo pensé que no iba a poder, y lo logré y encima no por poquito. Aunque me dolió un poco el pulmón porque se choco contra la costilla.

Me puse muy contento. Porque aparte fue mi 8vo viaje a Gualeguaychú, que fue así de pronto. Es todo muy raro. Esta segunda mitad del año fue genial. Pasaron cosas. ¿Muchas? No sé. Pero si eternas. Esta segunda mitad del año, no estuvo esclavizada por el demonio de la pesadez. ¿POr qué esto? Porque invoque a los Dioses y vinieron a mi lado. Ellos acudieron a mi llamada. Es obvio. Yo no entiendo a las personas que piensan que la única dimensión que existe es la que pueden medir. ¿Por qué serán tan ignorantes e imbéciles las nuevas generaciones?

El señor del cyber está retando a un chico. Capaz que es a su hijo. Le dice que por no cumplir el horairo no va a poder entrar al cyber. Pobre chico. No tiene la culpa. A dos máquinas de mi hay una niña que es bonita. Debe tener 4 años. Los seres humanos son lindos cuando pequeños. Lo mismo pasa con los animales. De viejos pierden la gracia, excepto los muy pro. Es divertido que todo sea un fractal. Hace que todo sea más fácil, porque justamente caminando por el camino de la lógica universal las cosas adoptan el correcto sentido. Bueno, igual mesclé como tres o cuatro ideas y dije cualquiera. A veces me pasa.

Al final no retaba a su hijo, sino a otro niño. La niña de mi lado se ve muy aburrida. Pobrecita. El padre es el único que se divierte. Yo escucho música. Una canción agradable y una canción judia, y también escribo sin pensar, y aparte hablo con una chica. Ahora a mi lado se sento un chico, bah un joven horrible. Su cara es muy fea, como así todo su Ser. Tiene olor a colonia, pero es obvio que huele mal de todas formas. Usa gorrita fea. Que desagradable los hombres. Pobre esa niña, que ahora está aburrida. Aunque seguram,etne cuando cresca se va a vovler un ser humano. Va a ser cosas de ser humano y ya no va a poder aburrirse como debe ser. En fin, me molesta que haya alguien tan desagradable a mi lado. Creo que en seguida me voya ir. Aparte no sé para que estoy aca. En mi casa tengo internet. Bueno, es cierto que el mundo no tiene sentido.

Enrra se levanta chicas a través del Blog Pintoista.

lunes, 3 de diciembre de 2007

Lo malo

Lo malo de llamarse Marcelo es que todos te dicen agachate y conocelo.

¡Washau!

¡Washau!

domingo, 2 de diciembre de 2007

soy medio pijita, pero solo aveces.

"as veces me gusta ser medio pijita.
es un modo de ahorro de energía bastante copado.
me lo enseñaron y funciona""!!!!
pues hoy ellos tienen su casa, su matrimonio, su perro, su vida!!!!!
por eso quiero ser pijita.
asi tengo todas esas cosas.
"
para que lo otro?
para qué?

ahhhh!!!!

lo otro?
solo para locos.

jeje

que bueno q en esta casa hay muy pocos pijitas.

converesacióntiones entre demonios interno profundos. o externo invasiovos.
en la rama de lombrices q migran no hay piojos.

sábado, 1 de diciembre de 2007

Fachos copados

Me simpatizan estos fachos de la Guardia de Hierro rumana.

jueves, 29 de noviembre de 2007

Albert Pla

Albert Pla no tiene sentido.
Ninguno en verdad.
Albert Pla no tiene sentido.
Ninguno en verdad.
Albert Pla no tiene sentido.
Ninguno en verdad.
Albert Pla no tiene sentido.
Ninguno en verdad.
Albert Pla no tiene sentido.
Ninguno en verdad.
Albert Pla no tiene sentido.
Ninguno en verdad.

Albert Pla no tiene sentido.
Ninguno en verdad.

Segundo día de Milton

Te veo transfigurado,
por una gran felicidad.
Es agradable captar tu alegría,
es agradable captar la brisa,
que no es sino paz.

El equilibrio es curioso.
Por ningún lado rebalsan pensamientos.
Es como un gran lago,
liso, transparente y cristalino.

Me gusta la menta,
ya sea en caramelos
pero sobre todo con chocolate.

Será tu batalla.
O mejor dicho su batalla,
pues esta no puede ser jamás de a uno,
aunque en el fondo sólo es de a uno.

A Enrra no le gusta nada
ni el anana, ni la banana, ni el submarino.
A mi me gusta escuchar Carla Bruni,
y ver como el sol lanza sus postreros rayos,
mientras se va acabando la primavera.

Sonreir, sonreir no sólo por uno,
sino por el universo todo.
Sonreir por Milton y su dicha.
Sonreir por la música, y por la brisa.

Me gusta cuando las palabras,
obligadas a existir,
no parece que sonaran.
Como si un ángel todo lo observara.

"se habla de aquel
contra el cual nada puede la muerte,
puesto que la misma se ha convertido
en parte de su ser."

martes, 27 de noviembre de 2007

No es tan excelso

Somos los demonios,
los demonios internos del mundo moderno.
Nosotros vislumbramos su decadencia,
nosotros destruimos sus parabrisas
con vidrio inflado, lleno de agua.

Nosotros estamos locos,
nosotros, sólo nosotros.
Si tu mamá ya no quiere,
que yo te pase a buscar,
dice que te doy macoña
que te da la libertad.


Nosotros no somos Dios.
Osea, si los somos.
¿A quién le importa?

Me agrada tu lejanía.
Me gusta el universo,
tal y como es.
Cabalgar el tigre,
cavalcara la tigre.

Los Dioses de mis victorias
ayudarán a Milton
en su próxima batalla.

Quiero que el mundo
se destruye de una vez por todas.
Quiero ser un soldado,
quiero matar personas.

Basta.

lunes, 26 de noviembre de 2007

Caos mental

La droga y las bicicletas son excelentes compañeras. Son como un super combo. Es 1 + 1 = 77 .



Las personas vamos por la vida bailando un vals bastante siniestro con los homúnculos. Lo agarrás de la cintura, te lo acercás, y girás al son de (8) chun-da-ta (8) hasta marearte, y recién ahí te entregás a los brazos del siguiente. Es ese estado de embriaguez atolondrada el que permite que sea ella la que marque el paso. Y así uno se cree que placer y la paz tienen algo que ver entre sí.

¡desafíos! El mundo está planteando desafíos. Uno atras de otro. Continuamente. Todo, todo, todo, todo, todo, todo, todo, todo, no es más que un simple desafío. El juego ese que hay que ir pasando de nivel, venciendo creeps y bosses, ir subiendo de nivel.

Ahora tiene sentido, los demonios. Uno convive con ellos. Estan ahí, a veces disfrazados de viejitas, a veces de razonamientos lógicos, a veces de . . . pastelitos rellenos de dulce de batata y grana de colores, todo embadurnado de almíbar. Y cada tanto uno los desenmascara. Y ahí es cuando los ve como realmente son. Y empieza la lucha. Por supuesto que eventualmente el protagonista es el que sale victorioso. La novela no tiene gracia si el personaje se entrega al segundo capítulo. (¿mediocre es la palabra?)
Hay que destrozarlos, comerlos y untarse el cuerpo con su sangre. Y así ganar la inmortalidá. De más está aclarar que hay tener cuidado con las hojas de tilo.

Y sobre todo, no hay que dejar que al axolote le sagan berrugas por todo el rostro. Eso es lo más importante de toda la perorata de anterior.

Te pone trampas

Tu mente te pone trampas
Trampas para confundirte
Y para hacer que te equivoques

La mente de Borges le ponía trampas a Borges.
La mente de Nietszche le ponía trampas a Nietszche.
La mente de Sartre le ponía trampas a Sartre.

La mente de Dolina ya no pone trampas
Porque Dolina es un demonio embebido en pestilencia
El diablo de Dolina es rey en su desierto.

La mente de Gianola no pone trampas
Porque Gianola sale vestido de Tarzán
En ese comercial de TeleKino.

sábado, 24 de noviembre de 2007

En el concierto

Tocaban los profesores de un conservatorio
En el concierto habían viejas
el Saulo hablaba de la gente que lleva niños al teatro
Carnof decía de una servia
algo así,

-Vos si tuvieras que matarme como me matarías?
-Ahorcar a una persona puede llegar a ser un flash.
- Pero ahorcar está mejor ahorcar mujeres.
-Si, es verdad. Yo justo ayer flasheaba con eso.
...

-Yo creo que un palaso en al nuca...
-Mmh... yo creo que te pegaría un tiro.
-Si, puede ser, un tiro con una pistola.

...
-Si yo me llego a morir en tu casa lo que tienen que hacer es llamarlo a Mortimer para que me coma.

miércoles, 21 de noviembre de 2007

Excelso

Fui a un concierto.
Soy Dios.
La muerte es el sentido de todo.
La destrucción de la alegre huamanidad también.
Construí Ideas con Enrra una vez más.

Tomamos vino muy rico.
Y luego compramos otro.
Vi a la vecina del Peibol.
Y Enrra hizo callar unas viejas feas.

Los Argentinos son melacólicos,
y también soberbios.
Soy muy Argentino,
y la brisa que ahora entra,
es perfecta.

Comimos tortilla con chorizo colorado,
y algunos morrones. Era rica.
Algunos salpicón de ave,
a mi no me gusta el pollo.

Soy feliz. Mucho.
Jugar es divertido.
Muchisimo.
Morir es estupendo.

El Peibol lava,
Enrra habla y es Remendón,
Colombianito espera su batalla.
Yo... yo soy Dios.

El mundo, el mundo es tan perfecto,
que uno no puede creerlo.
Me lastimé un dedo,
y ahora tomán té.

Cuando uno caza demonios,
los masacra, los devora
y se hace con su energía,
que antes nos consumía.

El Lobo Estepario,
El Lobo Solitario,
Armanda, Armanda,
y Beethoven hace la 9vena Sinfonía.

domingo, 18 de noviembre de 2007

Toka-koka

Hito wa nani kana no geisa wa shini nani mo aru koto dekinai. Nani kawa aru tame ni wa toto no dai ka na tsuyo ni naru. Sore ga Renkinjutsu ni okeru Toka-koka no Gensaku da. Sono kono bokura wa sore ga sekai no shinjitsu dato shinjitai ta.

miércoles, 14 de noviembre de 2007

Yo soy un Dios, vos no.

Crónica de una mañana de cobro.


Me despertaron a eso de las 0700. Yo creo que me acosté a eso de las 0120. Estaba bastante de oranja, y un poco de vino. Me desperté bastante de oranja. Nunca me había pasado. Cuando me despertaron me molestó un poco, como cada vez que me despiertan para hacer algo que no me gusta. No obstante, debido a mi peculiar estado, en poco tiempo estuve listo para continuar con el devenir un rato más.

Fui a buscar un remís, a la vuelta de mi casa. Al lado de la heladería que tiene "Limón Tropical". A esa remisería voy siempre a buscar autos cuando salgo con mi abuela. Como en mi casa no anda el teléfono, y me alegro que así sea, no los invocamos por ese medio. Nos toco el señor que me cae bien, que ya nos ha llevado antes. Habla de cosas interesantes, o al menos es amable. Se alegró un poco por llevarnos nuevamente. De hecho, nos preguntamos como estabamos.

El viaje comenzó, y yo iba en la parte de adelante. Me sentía bastante extraño. Me empezó a hablar de cosas, como la política y la democracia. Y yo me indignaba con él sobre que malos eran esos señores. Que divertido es indignarse por eso. Yo quería darle a entender que la democracia me da gracia. Así que le dije que el sistema de gobierno propiciaba a la situación actual. No sé si será por eso, pero terminamos hablando de los ovnis del Tercer Reich y de las investigaciones genéticas de Mengele.

Cuando llegamos al banco, había una larga fila, de como tres o cuatro casas, en la puerta del banco. El chofer viendo que mi abuela tiene 88 años, me pregunta si nos ibamos a quedar. Yo el digo que si, que no da para hacer otra cosa. Que todas las mujeres son caprichosas y más cuando son viejas (y mi abuela seguramente se querría quedar). Y aparte no quería pregunatrle a mi abuela que quería hacer, porque es sorda y es todo un tema comunicar cosas complejas. Cuando le pague, me dijo que otro día seguimos hablando de estos temas, porque hay mucho sobre lo que hablar. ¿Sobre temas nazis o sobre indignarse? No sé, fue muy estupendo.

Luego, naturalmente hicimos cola en el banco. Hacía algo de frío, y estaba lleno de viejos. Siempre me parece muy triste ir a cobrar con mi abuela porque está lleno de viejitos que se están muriendo. Pero no en una Muerte, como se debe. Sino una triste muerte. La chispa de la vida que antes animaba sus cuerpos, ya casi no tiene fuerza... Aunque claro, también juega su papel eso de que todo, aunque sea mediocre, es Dios y eso. Pero uno no puede dejar de sentirse tan pro. El orgullo es algo tan agradable. Es mi mayor pecado, de todos.

La cuestión es que yo estaba re colgado, disfrutando de la espera, hasta que la fila comenzó a avanzar. Cuando entramos, las máquinas que daban trickes se habían estropeado luego de dar una pequeña cantidad, así que había una señora que trataba mal a los ancianos, es decir lo les tenía nada de paciencia, y les daba otrs tipos de tiket, que eran amarillos. Había mucha gente y todo era un Caos a raíz del probelma de los numeritos. Que mal me caía esa señora que repartía tickets.

A nosotros nos tocó el 012 amarillo. Me senté con mi abuela en unas sillas que ahí había. Yo estaba re colgado, viendo a la gente o pensando, no me acuerdo. La cuestión es que estaba re contento de estar así. Y mi abuela me dice que como sabíamos cuando nos llamaban. Yo le digo que no sé y sigo ignorando el mundo. Me lo vuelve a decir y reptio mir espuesta. Hasta que se pone insoportable y me levanto y voy a ver. CUando descubro la situación, pienso en vovler, pero mi asiento estaba ocupado por una señora vieja pero no tanto. Bueno, es fácil no ser tan viejo en ese banco. Con 60 años basta. La miro directo a los ojos, como para que sepa que me molestó lo que hizo, pero luego me cuelgo junto a una columna, y observo a la gente. Entonces tengo una gran idea, y es empezxar a indignarme con la gente que ahí estaba. Le digo a una señora (todos los personajes excepto que se especifique lo contrario, dentro del banco, son viejos) que desorganizado que estaba todo. Y me dice que siempre pasaba. Yo le digo entonces, "que mala suerte que hemos tenido" y se ríe. Luego me dice algunas cosas irrelevantes, pero mi plan de armar descontento falla.

Un señor se queja en als ventanillas que era el segundo de la fila y no lo habían atendido aun. El cajero le dice que no haga escandalo, y el señor extiende sus brazos y dice que no hace escandalo. Yo pienso, "El señor tiene razón. Que bueno que haga escandalo. Yo hice escandalo cuando me vendieron mal las entradas para ir a un concierto y me trataron bien.". La señora con la que había tratado de indignarme tiene cara agradable. Hay muchos viejos que son feos, y algunso que aprecen personajes de jueguitos. Como una gorda vieja que parecía un enano. También pasa un señor pintoresco, que tiene aspecto de inglés viejito, con una chica joven, que debe ser la hija. Aunque esta no tenía aspecto de inglesa.

La chica joven que era malhumorada se va y viene un sñeor con traje y corbata a "cantar los números". Hay una señora a mi derecha que sonríe todo el tiempo. Algo le debe hacer gracia. Cuando se acerca el número 012 de los amarillos, voy a buscar a mi abuela, y vamos a una caja. Creo que la 4. Nos atiende un señor que es mal educado. Como me molesta que sean tan pijitas. Igual esatab re colgado y no me importaba. Cobro un montón de plata por no hacer nada. Y me dio a mi plata por no hacer nada. Que genial es no hacer nada. Nos sentamos y mi abuela cuenta si esta todo bie, y peinsa que le flatan 20 pesos y quiere ir a reclamar. Yo quería evitar esa situación detestable de reclamarle a un tipo pija. Entonces descubrimos que los 20 que faltaban eran los que se habían pagado en el impuesto.

Salimos del banco, y to le dijo buenas tardes al señor de saco y corbata, pero este no me responde. No volví a ver a la señora de cara agradable. Afuera, no sé, fue raro. Pero de pronto había conseguido un taxi, y mi abuela tyardo infinito en llegar hasta donde estaba. CUando entro, descubro que está escuchando la radio de música clásica. Lo priemro que digo, "Es la primera vez que subo a un taxi y están escuchando buena música". El señor sólo sonríe. Viajamos poco, rápido, pero genial. La música era de lo mejro. Primero era como una especie de compilado rápido con momentos máximos y cumbres de la música. Tenía muy beun audio ese taxi. Luego, tocan algo Edvard Grieg, algo así como "Saludo de Amor". Llegamos al supermercado. Cuando nos bajamos, yo le digo al señor que había sido un placer viajar con él, y el sabía porque. El sabía que era pro escuchar música clásica y no lo contrario. El sabía que yo tenía que acompañar a mi abuela a hacer cosas, y se compadecía. El eñor era un hombre elevd, y lo vi en sus ojos.

En el supermercado, pasó algo raro, que generalmente no pasa: agarramos dos changuitos. Uno grande y uno chiquito. Yo emqueod con el grande. Mi abuela se va con las verduras, en dodne estará ionfinito tiempo. Yo me voy a pasear por ahí, todo colgado. Moi abuela me dice que agarre lo que quiera. Elijo algunas cosas, y me divierto dando vueltas por todos lados. Entonces me doy cuenta, que era hora de robar. Aparte estaba usando una campera que apareció misteriosamente en la silla de mi cuarto, y era perfecta para hacerlo. Voy hasta donde están los salamines, y agarro tres. Dos son para mi papá y lños compra mi abuela, y el tercero, lo llevo en la mano, hasta la ya clásica parte de los vinos. Allí lo meto subrepticiamente en el bolsillo interno de la campera. Me puse muy contento, y seguí dando vueltas.

Le rpegunté a mi abuela que más debía comprar y me dijo algunas cosas. Una señora me sonrío, no sabía porque. Luego de agarrar 18 empanadas, 9 de carne y 9 de carne (auqnue unas al hoirno y otras fritas), me encuentro en algún pasillo con la señora uqe me había sonreido, y me empieza a contar que ella me conocía desde que yo era un bebe. Que veía a mi mamá llevarme a la guardería hace muchos año,s y qeu conocía a mi abuela y esas cosas. Fue muy genial, proque era simpática y no tenía los dientes sucios. Le dije que yo no la recordaba, pero quizás si lo ahga, auqnue muy pequeñamente. COmo una sensación casi. Luego me despedí amablemente, y me fui a seguir paseando, pero con el pensamiento en mi cabeza sobre cuantas personas me evocarán en su mente, sin que yo lo sospeche ni remotamente, como esa señora que me reconoció, a mi, hombre elevaod de 20 años, y me conocía de cuando era un bebe gordo.

Seguí paseando y descubríq eu Coto tiene muy mala oferta de vinos. Algo que comprobamos con un amigo Colombiano el otro día. Cuando me aburrí de pasear y elejir cosas, le digo a mi abuela, bah, le hice señas como mostrandole el reloj, que no llevaba. Entonces comprende que ya era hora de no aburrirse más por ahí. En la caja estamos un rato. De pronto se va a buscar chocolate, y me mlesta cuando hace eso. Lo de irse cuando ya estamos en la caja. ¿Si llegase el momento de pagar? Igual, es obivo que nunca va a pasar. Pero me molesta igual. La cajera tenía cara de perro. Y era muy fea. Pobrecita. Había un chico que ayudaba a cargar las bolsas en otro cahnguito. El era macanudo.

Vamos a la puerta, donde hay un señor que llama a los t´xais y ayuda a subir las bolsas. Primero estaba tomando café y comiendo algo dulce, y una señora lo llama. Luego, esa señora me dice cosas que no me importan, pero era amable. Hasta que me dice si quería comprar unos trapitos amarillos. Le digo que no, osea, ¿Para qué voy a querer eso yo? CUando viene mi buela, le empieza a decir si no quería esos trapitos. Mi abvuela como es sorda, se hizo la sorda y fue genial. La señora, tenía cara de mi perra blondi, era muy simpática. Ojalá venda muchos trapitos hoy.

En el taxi, yo voy adelante. Conduce una persona de edad indefinida, con pelo largo y negro. Escucha la radio de Pergollini, que horrible. Igual estoy re colgado. Cuando llegamos, mi abuela hace toda una historia para bajar del auto. El taxista no se baja a ayudar a bajar las bolsas. Yo entonces bajo las bolsas, pero muy lentamente, como si estuviera dorgado diría alguien que viese. Pero a él no le importa y se pone a fumar un cigarrillo. A nadie le importaba realmente. Que absurdo es preocuparse por las cosas. No tiene ningún sentido. No se obtiene nada. ¿Cómo alguien se va a preocupar por lo que es o lo que no es? Preocuparse es lo más absurdo del mundo. Preocuparse es ser un ser insignificante en vez de un Dios. Preocuparse es... pero que absurdo es preocuparse. Que genial que el taxista fumara un cigarillo mientras yo baja lentamente las bolsas.

CUando temrinó lo saludé alegremente. Se fue contento de poder haberse fumado un cigarrillo. Yo llegué y como no que´ria ayudar a guardar las cosas, me fui a bañar. Fue de pijita no ayuda ra guardar las cosas,pero... ¿Para qué preocuparse? mande a mis hermanas a que lo hicieran aparte.

***

Fin del relato. Aunque hay que anexarle que cada tanto yo pensaba una genial cita de "El Lobo Estepario", de Herman Hesse, y enloquecía un poquti más, o me alegraba. Fue estupendo.

lunes, 12 de noviembre de 2007

Canción a mi amiga Lau

(8) Amapola tiene caries (8)
(8) y su mamá no es de aries (8)
(8) si no te lavás los dientes (8)
(8) voy a llamar al teniente (8)

(8) la higiene es muy importante (8)
(8) salvo que te llames dante (8)
(8) el infierno es todo rojo (8)
(8) me quiero tirar a un pozo (8)

domingo, 11 de noviembre de 2007

Robé

Robé pan a los extranjeros
Yo les robo
A los extranjeros yo les robo el pan
Sí.
el Pan
El pan con grasa
Yo les robé a Ellos.

martes, 6 de noviembre de 2007

Pedofilia








Axolote

El axolote nada en la pecera
Tiene el aspecto de un Pokemón
El axolotel se choca una y otra vez
contra las paredes de vidrio
La criatura atormentada
encerrada en una jaula absurda
de cristales y espejos.

martes, 30 de octubre de 2007

La Jueza barrubudubudia



(el video es muy curioso,
hay personajes muy extraños
en su época antigua)

La Jueza barrubudubudia,
la Jueza barrubudubudia,
la Jueza barrubudubudia es lo más grande que hay.

La Jueza barrubudubudia,
la Jueza barrubudubudia,
la Jueza barrubudubudia,
la Jueza barrubudubudia es lo más grande que hay.

La Jueza barrubudubudia,
la Jueza barrubudubudia,
la Jueza barrubudubudia es lo más grande que hay.

La Jueza barrubudubudia,
la Jueza barrubudubudia,
la Jueza barrubudubudia es lo más grande que hay.

La Jueza barrubudubudia,
la Jueza barrubudubudia,
la Jueza barrubudubudia es lo más grande que hay.

La Jueza barrubudubudia,
la Jueza barrubudubudia,
la Jueza barrubudubudia es lo más grande que hay.

La Jueza barrubudubudia,
la Jueza barrubudubudia,
la Jueza barrubudubudia es lo más grande que hay.

La Jueza barrubudubudia,
la Jueza barrubudubudia,
la Jueza barrubudubudia es lo más grande que hay.

La Jueza barrubudubudia,
la Jueza barrubudubudia,
la Jueza barrubudubudia es lo más grande que hay.

La Jueza barrubudubudia,
la Jueza barrubudubudia,
la Jueza barrubudubudia es lo más grande que hay.

sábado, 27 de octubre de 2007

Polo. Pinito. Colgadito.

Si me agarrá el bajón
me muero de hambre.
Bajón siempre me resulto
ciomo a jamón o estambre.

Carla Bruni tiene cara de italiana.
Sin duda no de alemana.
Pero eella canta en francés
e incluso en inglés.

La hermana de francés
es muy bonita.
Tanto tanto,
que me alegra sabenecer.

El Rouben un día me dijo,
yo ya no soy así
pero seguís siendo igual de pijita
se callo y asintió con una sonrisa.

En mi Blog,
vienen a jugar a Moria Casán,
como si peleara tarzán,
¿Es que karkagof?

El polo,
el polo,
se me invirtió el polo,
se me invirtió el polo.

La democracia me da gracia.
La democracía me da compasión.
la democracia me da Carla Bruni.
la democracia me da Un Dragón.

Regarde moa,
Regarde moa.
Canoa, canoa,
y báculo perdido.

Almagro,
barrio pija.
Lleno de fracasados
y sucios judios.

lunes, 22 de octubre de 2007

Tostadas

Hoy en el hostel hay tres chicas suizas.
Dos son lindas, aunque todas son antipáticas. Ahora están desayunando con el holandés enorme.

Hay un chico vasco. Me dan ganas de conversar de cosas vascas, pero no se ninguna, asi le dije que mi apellido era Echezarreta, cruzamos dos palabras mas, y al final preferí quedarme callado. Recién me pidió pegamento y ahora esta sentado en el PC de huéspedes.

Hay un viejo holandés que mide dos metros y además es todo enorme.
No me gusta que se levante temprano porque cuando preparo el desayuno yo, él come demasiado, y no paro parar de hacer tostadas hasta que llegue la empleada. Además tiene olor a extranjero -que es como un olor a chivo, pero de ultratumba-.
Ah, encima hoy se levantó, y se paseaba en camisa y calzones. Al principio parecía que estaba en culo, pero resultó que en realidad estaba con slip entangado y parecía en culo nomás. Haberlo descubierto no lo hizo menos desagradable, de cualquier modo. Ahora está desayunando con las suizas antipáticas.

Un tipo chileno es fanático de argentina, y ya más de una vez nos pasamos un par de horas charlando de su fanatismo por el país. Sabe algunas cosas, así que de a ratos es bastante interesante. El dice ser argentino, en realidad, porque vivió seis años aca. Igual se oye y se ve como chileno. Es biólogo como mi hermano, solo que molecular. Está durmiendo.

El yanqui me cae mal, así que no lo trato tan bien. Dice 'fockin' cada dos palabras, tiene una sonrisa falsa, y se queda despierto hasta tarde sin hacer nada en el sillón donde yo duermo. También duerme.

Recién se fue una pareja holandesa. El tipo parecía muy brasilero. Hasta remera amarilla usaba. Me desconcertó cuando me dijo que era holandés. 'I thought you were from Brazil', le dije. Espero que no se halla ofendido. Y ella era muy muy muy linda y simpática. Era rubia de ojos celestes.
Se iban para Bahía Blanca, lo cual es raro. Nunca antes un extranjero del hostel había ido para Bahía Blanca.

Hay otra chica mas, que no me acuerdo de donde es -creo que australiana-, que es muy linda también, y de esas personas que mas que otra cosa, parecen buena gente. El sábado me preguntó a qué hora podía ir a misa en alguna iglesia de San Telmo, así que parece ser que además es católica. Duerme.

Un francés que conocí el año pasado está viviendo en casa. Se llama Babar. Asumo que estará en casa.

Vane no viene, y escribí una poesía parecida a una que leí una vez, solo que me di cuenta después de escribirla. No me importa.

Vane no viene.
Vane no viene.
Y el que tiene que hacer las tostadas soy yo.

Vane no viene.
Vane no viene.
Se maquilla demasiado, pero me cae bastante bien.

Vane no viene.
Vane no viene.
Y está el holandés que no para de comer.

Vane no viene.
Vane no viene.
Tiene las uñas muy largas, pero me cae bastante bien.

Vane no viene.
Vane no viene.
Los extranjeros quieren desayunar como la gente.

Vane no viene
Vane no viene
nunca se de que charlar, pero me cae bastante bien.

Vane no viene.
Vane no viene.
Y el baño está tapado.

Vane no viene.
Vane no viene
Se tiñe el pelo de rojo, pero me cae bastante bien.

¡ahí vino vane!

domingo, 21 de octubre de 2007

Mauricio y Filmus

Filmus es un personaje de los carteles
Que quería ser jefe de gobierno de la ciudad de Buenos Aires.
Como nunca leo el diario ni miro el Televisor
solo sé que tiene cara de ratón perez
y tiene una actitud como de tenerla re clara.

Su enemigo era Mauricio,
el otro señor de los carteles
que todos los carteles decían
que nunca iba al congreso a trabajar
y le recalcaban que era muy facho

Mauricio era facho pero simpático
y prometió chupetines para los niños
y automóviles para los adultos
Pero Filmus se colgó bardeando a Mauricio
Y no prometió nada hasta la última semana.

Ganó Mauricio.

Lástima, Filmus era mucho más simpático.
Yo quería que ganara él.
A esto es a lo que esos señores
le llaman la Democracia
para mí lo que pasa es que están locos.

jueves, 18 de octubre de 2007

Orientales en el colectivo

Estaba en el colectivo
que me llevaba a Gualeguaychú
En el colectivo había orientales.
¡Hay orientales en todas partes!
Por ejemplo
En el colectivo
Flecha Bus
que me estaba llevando a
Gualeguaychú.
Pasó un militar
con objetos y una gorra
y se sentó atrás mío
Un señor me miró
tenía un ojo desviado
Mis amigos estaban conmigo
Ellos son Saulo y Carnof.

domingo, 14 de octubre de 2007

Tortonese

Estaba en la casa del baulo
Me quería ir a jugar a las torres
Pero antes quería comer
cereales con leche y azucar

Y ocurrió que me sin darme cuenta
me había lavado los dientes entonces
no daba comer hasta un ratito después
cuando se me fuera el gusto del dentrífico

Y pasó que no tenía nada que hacer
no se me ocurría
y para hacer tiempo
me puse a hacer esto.

Aufviedersehen!!!

viernes, 12 de octubre de 2007

Epístola

Don Enrra,

Soy un hombre de ascetismo. Es cierto. Es el ascetismo que busca conservar esa energía vital, que de otra forma se transmite de generación en generación. Hoy me lo figuré mentalmente de una manera perfecta. Cuando seas animador, quizás te interese la idea. Pero lo vi. Es la energía del mundo que está en constante movimiento, y por nada se detiene, a lo sumo se logra ralentizar, ¿Pero cuanto es dos milenios al lado de Dios? ¡Por Dios, el tiempo no existe! Esa energía que pasa por nosotros, puede desembocar en la obra. La que luego, desembocará en las influencias que tiene sobre otros seres.

Yo sé hacia donde voy yo mismo. Yo sé hacia donde va Dios a través de mi. Sé de mi obra. Me lo han contado en sueños las ninfas a los oídos, en frágiles susurros. Su idioma es extraño y profundo y por eso eh tardado en comprenderlo. Es mi obra, es Dios, es la Voluntad, soy Yo mismo, son mis ancestros, sus errores, sus aciertos, sus logros. Es mi madre, es mi padre, es Hitler, es Hesse, es P.V., son mis infiernos, son mis paraísos, y lo serán mis hijos, como yo lo he sido de mis innumerables padres. Es aquella obra. No somos más que plastilina de este gran juego, y es curioso que nuestra mente pueda notarlo. Algo maravilloso y esplendido. Un doblez casi mágico diría.

Amigo, que la lluvia caiga sobre ti, como si fuese oro fundido. Que tus ojos se transformen en esmeraldas, las cuales ojalá que logren cruzar el firmamento, disfrazadas de estrellas fugaces.

¡Artuko! ¡Artuko! ¡Artuko!

Carnófago

P.D: Iba a comenzar a realizar este e-mail para decirle que tengo la certeza, de que si realizo la Obra, llegará Eva. Es la única forma. Sólo será lo que deba hacer, y nada más. Eva, como bendición, como combustible, ¡Cómo un todo y como nada a la vez!

martes, 9 de octubre de 2007

Cu

Mi hermana mira una serie
Se llama Déisperei Jueijuei
Mi hermana mira una serie
Se llama Cuésperei Weicuei
Mi hermana mira una serie
Se llama Wésperen Cueicuei
Mi hermana mira una serie
Se llama Duésperen Juenjuei

Con umbral tiene mucho punch
Spridrig Tridgrid
Con umbral tiene mucho punch
Prigridrigrigrigri
Con umbral tiene mucho punch
Springrin Tringrin
Con umbral tiene mucho punch
Spridrígrigrigri

viernes, 5 de octubre de 2007

El Vicio de ser Pija



Prontamente, el Rouben, editara una autobiografía titulada "El Vicio de ser Pija", en donde contará con detalles todas las peripecias vividas por la notable reencarnación de San Rouben1. Rey de los pijillas, ganador del premio "Pelotudo de mierda del Kupo" y recordado con cariño por todos.


1: San Rouben, es el santo de chupar pijas. El 2 de marzo es el día de su festividad.

domingo, 30 de septiembre de 2007

Posturitas

Si me vuelves a mirar
mi mente va a estallar.
Quizás se creen pequeños universos
o se me zafe la mitad del cerebro.

-C:
Lo sabe.
Se dio cuenta.
Se burla de mi.
Se está divirtiendo conmigo.
Maldita mujer de agua,
maldita seas.
Pero de todas formas,
naturalmente,
no podré dejar de observarte.

-I:
Pero recuerda mi nombre
y apenas he existido en su mundo.
Lo recuerda y no desde hoy.
¡Dime! ¿Por qué lo recuerda?

-C:
No seas imbécil,
a veces la gente recuerda detalles sin importancia,
insignificantes, fugaces y frágiles recuerdos.


-I:
Entonces, ¿Por qué hace notar que lo recuerda...?
Aparte, mirá ahora,
lo hace apropósito.
Ella sabe, lo sabe, le gusta
y despliega todo su poder.
Busca hechizarme, intenta enloquecerme,
¡Lo está intentando en este mismo momento!
Esas fugaces y subrepticias miradas,
son una clara evidencia.
Algo pasa, por algo se despliega
y utiliza tanto Poder.
Quizás, quizás,
no esté tres pasos detrás.

-I y C:
Lo descubrí, quizás.
Me estoy volviendo loco.
Ella me está volviendo loco.
Lo está consiguiendo,
pero ella no debe enterarse,
no debe saberlo.
Aparte, algo le pasa.
Lo sé. Algo. Esas miradas,
ese despliegue de Poder,
de armas...
¿Oacaso será todo parte de la locura?
No debe saberlo. No.

sábado, 22 de septiembre de 2007

o.O

Esto nos envía el pintoista Homar Rodriguez desde Gualeguaychú, dice que es un sueño que tuvo el día en que su hija se lastimo una rodilla por primera vez:

Acerca del poder: Hoy, emulando al sábado pasado, le presté mi documento a mi hermano, para que pudiese ir a una fiesta. Luego de hacerlo, le dije si no me regalaba un poco de droga, y que me lo armara (: (eso aseguraba que fuese harta, pues arma de los porros inmensos). Mi papá hoy, se acostó muy temprano. Ponganlé que a las 1000. Mi madre se fue a dormir a las 1115. Mi hermana Diana para ese entonces ya estaba dormida y mi hermana Gabriela mágicamente no mirabaa la televisión, sino que escuchaba música en su cama. Mi abuela a eso de las 1130 vino al comedor y ya se quedó tranquila. Entonces decidí irme a fumar uno al gran techo de mi casa (grande, de bueno que es para fumar droga).
Allí no hubo inconvenientes. No fue nadie a la terraza, y hacía una temperatura aradable, y había un gran ojo blanco entre brumas (la luna). Me senté en las chapas, y no sé, es muy raror fumar droga ahí. Para mi re da. Mientras escribo esto, sólo miro el teclado, y las teclas que voy apretando se van marchando, y dejan una cierta estela que me hace acordar a la pel´ciuyla "Una mente brillante". Por otro aldo, es obvio que soy una mente brillante. La aventura en el techo terminó sin más noveades, a excpeción que le empecé a silbar a la gente que pasaba, y después a flashearla con el volumen del sonido (¡No tengo la canción que dice ¡Arturo! ¡Arturo, Arturo! ¡Arturo, sorete duro!
Nota de entreparrafo: Cuando me drogo solo, una parte del flash se produce en lo auditivo. Es muy raro que eso ocurra. A veces algunos sindos reales me aprecen de mentira, pero en realidad yo se que flashee eso, pero no sé. Ya digo cuqleuira. Es muy diviertido, ahoras las teclas se marcan en rojo.
En fin, en fin. Después, me lave los dientes, guarde la tuca (y tengo dos, las cuales reservo para ofrendarlas al volacón de tucas), y agarré una hogaza de pan flautita (0,40$, la unidad). Como me gustaría tener un flimpaff. Cuando me vine, mi hermana Gabriela ya etsaba durmiendo con la luz apagada. No mucho después, ponganle hace 10 minutos (fah,ya escribí un montón en re poquito tiempo), a las 1215, mi abuela me dice "ya me voy a dormir", cuando los sábados que yo me quedo generalmente lo hace a las 0200. Debe ser porque su edad está declinando. Ah no, no por eso, sino por el poder. Que si lo otro es válido, anula la teoría de este mail. Bah, ahora ue lo pienso no tiene porque ser contradictorio, de hecho, así es. Es por eos que se fue a dormir, pero también por la otra cosa que ahora voy a postular.
La cuestión es que fue genial, porque como soy pro y me retroaliemnto proactivamernte con el universo, todos se fueron a dormir temprano, inusualmente. Cuando volví y me senté en la computador,a puse la música de Totoro (buscaba la de Arturo), y la disfrute con el televisaor apagado, y ningun alma despierta (bueno, la abuela aun está despiert,a pero es más poético de la otra forma), me siento pero fenomela. Que genial es tener poder. Que genial.
3 minutos han pasado desde hace un ratito. Enrra, Afrotia te está acompañando actualmente. ¿A vos te parece todo eso? Es como una elipse en el intesityno de una morsa artica. En una revista Lazer que leí en la casa del barrio Parma, le enviaban una carta a oberto, o oberto repsondía una carta didicnedo algo como: "Toma @---------, una rosa, pára que te la metas por el culo". ¡Jajajajajajajajajaja! ¡Por el culo! Jajajajajajajajajajaj! Todos deberían escribir en el bloc de notas, es mucho mejor que el word y el excel juntos. Hay dos gatas siamesas viendome.
Hay que ir a ver cuadros al museo. Hay que ir a comer golondrinas en invierno. Hoy vi en internet insectos fritos, listos para comer. Yo croe que no lo haría. Los asiaticos son unos sucios. vbsdhgjsdjkjf. Que asco. Se acabó el tema.
La abuela recien vino y m,e dijo, "¡Soy las 1230, es re temprnao! Yo pensé que era más tarde, y continuó con sus planes de irse a dormir. :)
Bueno, yo croe que era solo ´decir eso del poder y su funcionamiento. Peor core que también algo más que no me acuerdo-.
Ahora se me ocurrió otra: Hoy le hicieron un reportaje a la banda Panda en televisión y eos me hizo acordar del Chara. Nunca quiero ser como el. También me hizo acordar de que se llaba Gergadop Maciel, nombre de puto le toco. Aparte quiero decir que me hizo acordar a otra cos aque olbide.Hay! Las gatas hacen rudio con una bolsa! se me va el poder!
Creo que pod´ria continuar tres horas escribiendo. Así que la termino acá. Kikiriki.Kikiki.Kururtuyro.El nuevo enemigo odiaod "Gordos abominables". Es el nuevo eboom del rol. Hoy grite de manera rara y molesté muhco. Golpie algunas cosas, y crispé algunos animos. Mi oreja izquierda está potenciada. Escuche algo muy silencioso. COmo odio el prefijo "re". Porteños de mierda. Mierda. Mierda.
Enrra, Afrodita está en ti, y encima serías muy buen rugbyer. En cmabio el Teibol es un genial enano de circo. Como Lautamito es un gran no-serhumano, o Duro como pedagogo en una escuela, o como Colombianito Islandés, o como las Islas Mlavinas Argentinas. PLish. Hoy vi el principio de una película, "Fausto", que me aburrió. No sé que paso. Igual puede ser que el ambiente haya influido. Ultimamente estoy pensandoq eu deseo bastante irme a vivir sólo. No depeneder más de mi familia. Pero para eso hay que trabajar... excepto si uno tiene poder. Será cuestión de sentirlo infinitamente, y que luego se rpoduzca. Está pasando eso mismo de las teclas en mi teclado. Viajar, de noche, en un micro, arriba de todo y adelante de todo, osea en la parte de adelante del parabrisas, y que sea todo de noche, y se vean algunas luches, drogado. Y con un Mp3, se´ria un flash. Bah, igual no. Eos epnsaba ahoy, o ayer, yo que sé, que cuando idealizamos algo, solo imaginamos lo lindo, y lo desagradable desaparece, pero luego....
Fin. Enrra Putin (Si, putin grave).

viernes, 21 de septiembre de 2007

Terrome

Terrome terrome tesín tesán.
Terrome terrome tepum bajá.
Terrome terrome tesín tesán.
Terrome terrome tepum bajá.
Terrome terrome tesín tesán.
Terrome terrome tepum bajá.

miércoles, 19 de septiembre de 2007

Es todo muy raro

els ulls miren els ulls, i la paraula és morta: el pigat de les xifres parlarà says:
hola pab!
els ulls miren els ulls, i la paraula és morta: el pigat de les xifres parlarà says:
cómo va?
Carnófago says:
Buenas tardes Katiuska.
Carnófago says:
Pues, excelente.
Carnófago says:
¿Vos cómo estás?
Carnófago says:
Imagino que no me has vuelto a responder porque te enojaste por la tardanza en responderte.
Carnófago says:
Bah, ese es el tipo de ideas sabatianas que suelo tener en ocasiones. Pero no es que realmente lo piense. Un poquito quiz
Carnófago says:
Un poquito quizás. pero hay muchas otras realidades que comienzan a entrar en juego, y tener sentido.
Carnófago says:
Aunque eso de tener sentido, es casi un eufemismo. El sentido, es más bien, que comienza a existir en mi mundo. Se relacionan, interactuan, se cambian entre ellas. A veces disfrutan el sonreir. Otras veces algunas deben ser destruidas,. pero en ocasiones solo se logra alejarla y exiliarla y siempre existe ese peligro latente de que retornen, incluso con mucha más fuerza que antes.
Carnófago says:
Por otro lado, yo te estaba por contar que estaba siendo frikki, pero no recuerdo la genial forma, llena de gracia, que se me había ocurrido para conectarlo con el anterior mensaje. Ahora parece que son dos partes del mismo texto, en vez de ser un solo texto.
Carnófago says:
El francés es el mejor idioma del mundo. La gracia y el estilo, son cosas realmente maravillosas, dignas de disfrute. Antes, yo había deseado, intensamente, que alguien cocinara, porque tengo mucha hambre, y ahora, de pronto Mort está cocinando. Fideos, conn una salsa que se perfila rica. Se perfila, se torna, tiende. Tres palabras que están unidas en su profundidad, por una conexión sutil, que
Carnófago says:
solo existe, y se muestra cuando se tira de ellas. Al igual que un hilo de pescar que ata dos sillas. No lo vas a ver, excepto que tengas una mirada profunda en el momento exacto, y solo aparecerá, cuando tires de una de las sillas y juegue con los rayos de sol que caen sobre él.
Carnófago says:
El camino del Lobo Solitario, F. M. N. P., Gran Día de Fiesta, Tristeza Infinita, Nueva Edad de Oro, Yabur, Pepas, Pepas, Pepas.
Carnófago says:
El azul de metileno, le da un toque particular a la casa del Teibol. Muy particular. ¿Sabías que Gualeguaychú deja de ser un espacio físico para volverse una Idea, una suerte de cúmulo de conceptos, conceptos agradables y maravillosos. Dulces, parecido a la felicidad que siente un niño cuando come un dulce muy rico. Cuando lame un chupetín de muchos sabores. Una vez yo tenía una paleta, redonda y
Carnófago says:
de varios colores, e iba por la calle. Con mi madre, quizás de la mano. Entonces se me calló al suelo. Puedo imaginarme, bah, sentir de cierta forma, no tan viva, sino a través del recuerdo, la tristeza y el dolor que sentí por eso. La verdad que no me acuerdo que paso después. Quizás me hayan comprado una nuieva paleta, y me alegría se restableció, aunque sin vovler a ser la misma, pues estaba
Carnófago says:
mancillada por el devenir. Pero quizás tomaron esa actitud tan ser humana, y me dijieron "No señor, ahopra se jode, y como a mi no me cuesta nada, no te lo voy a comprar. Así que el niño que en un segundo era profundamente feliz, u8na felicidad azul y plena, al otro, sufre de una tristeza infinita, que queda marcada en su ser para siempre. Condiciona.
Carnófago says:
Ser niño es de color verde. Mi casa es de color verde, aunque apenas se vea el verde. Pero creo que vas a entenderme, cuando digo que ES verde. Vos vas a entenderlo, estoy seguro.
Carnófago says:
Ojalá pronto esté la comida. Porque tengo mucha hambre. Encima no hay pan y la colca cola se quedó en lo que es la heladera de la casa de La Pepa. Pero, pero, el lado bueno es que limpié toda la casa. Bah, no toda. Una parte. Pero bastante,. lo suficientem para sentirme cómodo y feliz. Enotynce,s ahora me interrumpió Mort y no recuerdo a que quería llegar. Si ese hubiese sido, aunque obvio que no
Carnófago says:
lo es, el pensamiento de mi vida. MI OBRA, lo hubiese perdido. Pero, por suerte no fue así. Así que ahora me mandan a comprar pan. Voy a tener que desdesnudarme.
Carnófago says:
Quiero abrazar a todo, pero de una manera muy rara. Como si después todo fuese uno de esos videos de Evangelion tan buenos. Colombianito apareci´`o de manera mágica, mágica, si señor, en mi messenger. Big Bird, es Remendón. Ya está decretado. Camioncito con escalera.
Carnófago says:
Siempre están esas constantes que no se terminan nunca. Pero que la svolvemos a ver y hacen uno de esos mundos de los que hablaba antes, pero luego movés la vista en una excelente cámara y velocidad, y te olvidas, pero luego vuelven a aparecer, y están como si nunca se hubiesen ido. Es ue, nunca se fueron. Es como un jueguito que salvás y cargas en el mismo punto.
Carnófago says:
Me voy a comprar pan.
els ulls miren els ulls, i la paraula és morta: el pigat de les xifres parlarà says:
n__n bonitos delírios
Carnófago says:
Después lño postyeo en el Blog pintoista.
els ulls miren els ulls, i la paraula és morta: el pigat de les xifres parlarà says:
me voy a cenar, x cierto, simplemente estaba estudiando y no me enteré de que me hablabas, me has dejado bastante a cuadros
els ulls miren els ulls, i la paraula és morta: el pigat de les xifres parlarà says:
hasta pronto Pab

lunes, 17 de septiembre de 2007

domingo, 16 de septiembre de 2007

Botellas

Botellas sobre la mesa. Botellas de cerveza Quilmes, y cajas de cigarrillos Marlboro y Phillip Morris.
Sobre con una eme grande que singifica Mac Donald's, rojo, de cartón, por dentro tiene lineas verticales blancas y amarillas. Destinado a contener papafritas.
Una chica está dibujando en mi cuaderno. Pienso que un día va a ser vieja.

miércoles, 12 de septiembre de 2007

Remendón

El espíritu de Remendón es romper cosas, aunque no exactamente siempre. Pero si el romper cosas, de una manera muy peculiar. También se manifiesta cuando algo se le cae. En particular si es en medio de la calle y se acercan velozmente unos autos. También si se cae él mismo, tropezándose. O prender el porro por el filtro y exclamar sorprendido cuando se lo hacen notar: "¡ah! Con razón algo andaba mal..."



El espíritu de Remendón es muy gracioso.

martes, 4 de septiembre de 2007

La serpiente y la hormiga

La serpiente y la hormiga

La serpiente y la hormiga
conversan entre sí y son
amigas muy buenas
no se quieren comer
mutuamente.

_____

Buela

Buela buela
no te hace falta equipaje
buela buela
Washashashashashashashashasha
Storden morden
Al final volvieron a empezar
Pero ya no era lo mismo.

domingo, 2 de septiembre de 2007

Ariadna Gil



Belleza Contemplativa. Parece salida de la más bella tierra. Belleza fresca y pura. Como un campo verde bañado por el rocío.


En realidad sólo quiero un link razonable en donde poder verla con facilidad.

domingo, 29 de julio de 2007

Lapsang Souchong

Notas de cata.
Este té de hoja larga, oriundo de las montañas al norte de Fujian y cultivado a 3500-5000 metros sobre el nivel del mar, brinda una infusión brillante de tonos rojizo-anaranjados y aroma pungente. En boca posee buen cuerpo, astringencia mediana, sabor robusto con notas de caramelo, orozuz y jengibre.
Su fuerte carácter es apreciado por los amantes de los cigarros y el whisky de calidad. Resulta ideal para beberlo solo, en desayunos o cenas abundantes, acompañado de quesos o platos salados y especiados. Según cada paladar, la infusión puede hallarse liviana e intrigante o poderosa y dominante. El Lapsang Souchong se describe mejor como un gusto adquirido...

¡Chupate esa mandarina!

viernes, 20 de julio de 2007

El Staff de Vanguardia Pintoista saluda a todos sus lectores en esta tradicional y añeja fecha.

¡Feliz día del bonete endiablado!

Que las profundas y marcadas singularidades de este magnífico día los inspire a todos a encontrar el sendero correcto hacia la locura. Quien ose pensar que esto es una parodia a la estupidez humana, está muy equivocado. La leyenda del bonete endiablado es una larga tradición de siglos, que se ha trasmitido entre los iniciados. Aparte de haber sido practicada asiduamente por numerosas culturas desarrolladas, entre ellas Roma y Grecia. El día del amigo, festejado en Argentina en esta misma fecha, no es más que un eco desacralizado de esta antigua y respetable tradición.

martes, 10 de julio de 2007

Fotografía pintoísta I: Abraxas

¡PUTOS TODOS LOS ENEMIGOS DEL PINTOÍSMO!